“Wij streven naar praktijkmogelijkheden die haalbaar zijn”

Van Bronkhorst heeft zelf 10 jaar als monteur in de koeltechniek gewerkt. “Ik had geluk dat ik als onervaren koelmonteur die met ammoniak en CO2 moest werken veel ervaren collega’s had. Zij hebben mij het vak geleerd. En ik weet nog goed dat ik het soms wel heel spannend vond.”

Om die reden richt hij zich nu op absolute veiligheid. “Een werkgever stuurt een monteur vaak naar de opleiding om dat certificaat te behalen, maar voor een monteur zijn juist de kennis en vaardigheden van belang i.v.m. de veiligheid. Hij wil weten welke werkzaamheden hij kan uitvoeren en hoe hij ’s avonds weer veilig thuiskomt. Dat proberen we in de training te realiseren.”

Volgens Van Bronkhorst gaan steeds meer onervaren mensen met ammoniak, CO2 en brandbare koudemiddelen werken. 

Van Bronkhorst is drie jaar geleden begonnen met het geven van trainingen over het brandbare koudemiddel propaan. “Ik heb daar zelf geen ervaring mee. Daarom heb ik bepaalde praktijkprocedures én de specifieke eigenschappen die beschreven staan in de boeken één op één overgenomen. Totdat ik na zo’n 1,5 jaar de opdrachten zelf tot uitvoering ben gaan brengen. En wat blijkt nu? Bepaalde dingen zijn technisch helemaal niet haalbaar. En daar ben ik best wel van geschrokken. Want die regels komen vanuit de NPR, de Nederlandse Praktijk Richtlijnen.”

Vanaf dat moment is Van Bronkhorst anders over gaan denken, vertelt hij.

Een goed voorbeeld is een elektronische lekzoeker. “In de Arbowet staat dat een werkgever de monteur moet voorzien van een persoonlijke detectie. Die is ingesteld op 10 of 20% van de LEL-waarde. Met een lekzoeker kun je echter hele kleine lekjes opsporen, en dan overtref je de persoonlijke detectie. Zo’n stukje gereedschap kan voor de monteur dus bijdragen aan absolute veiligheid. En dat is een heel ander denkpatroon, want dat staat nergens in de boeken.”